احساساتمان را بروز بدهیم یا نه؟

یک تفکری وجود داد که به ما می­گوید: آدم باهوش باید تودار و مرموز باشد و «هرچه دیگران تو را کمتر بشناسند، بهتر است»، اما این باور عواقب غم­انگیزی دارد. ما بدون برملا کردن رازهای خود و بدون صمیمی شدن و اعتماد کردن به دیگران، طعم عشق خالص و دوستی­های صمیمانه را نخواهیم چشید. البته گاهی اوقات نباید مکنونات و احساساتمان را برای دیگران فاش کنیم ولی وقتی پنهان کردن ارزش­ها و احساسات، سبک زندگی ما می­شود، موجودی کسل و بی­روح می­شویم.

آدم­های بسته و تودار، در زندگی مشترک، در دوستی­ها و روابطشان از لذت درد و دل کردن و تعلق خاطر محروم می­شوند. آنها محکوم به تنهایی و دلبستگی نداشتن هستند. این در حالی است که یکی از بهترین راه­های خودشناسی، افشای دنیای خود است. البته این به معنای انکار سوءاستفاده­ی برخی، از احساسات و اعتماد شما نیست ولی تشخیص دوست و دشمن کار آسانی است. شما به راحتی می­توانید بفهمید نظرات، احساسات و کارهای خود را باید با چه کسی در میان بگذارید و چه کسی به شما خیانت خواهد کرد. این تأسف­بار و اشتباه است که یک عمر تودار و مرموز باشید چون شاید یک روز کسی از اطلاعاتی که به او می­دهید، علیه شما استفاده کند. اگر با تودار بودن و بروز ندادن احساساتتان، خودتان را از روابط صمیمانه، عاشقانه و سرشار از حمایت محروم کنید، در نهایت با خودتان هم بیگانه خواهید شد.

اگر می­خواهید با اعضای خانواده و دوستانتان روابط صمیمانه ­ای داشته باشید، با آنها در مورد اعمال، احساسات و افکارتان حرف بزنید. انتخابگر باشید و هر چیزی را به هر کس نگویید. احتیاط کنید و آدم­های قابل اعتماد را انتخاب کنید. درست نیست احساساتتان را مدفون کرده و هیجانات را سرکوب کنید. نمی­گوییم «سفره دلتان را برای همه باز کنید» ولی اگر سفره دلتان را برای نزدیکانتان باز کنید، پشیمان نخواهید شد.

احساساتت را بروز بده تا اعتماد بسازی و صمیمیت ایجاد کنی.

احساساتمان را بروز بدهیم یا نه؟

منبع: یک دقیقه این ۴۰ فکر سمی را کنار بگذار!

نویسندگان: دکتر آرنولد لازاروس، دکتر کلیفورد لازاروس و دکتر آلن فِی

ترجمه: مهرداد فیروزبخت